Heb jij er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als je wel weet wat je wilt zeggen, maar dat de woorden je mond niet uit komen? Je staat ergens en je wil graag een cola, maar je kan het niet laten weten en voor je het weet zit je gefrustreerd met een glas ranja op een bankje?
Als je niet op commando dingen kunt doen, betekent dat dan dat je het niet kunt?
Hoe boos word jij als mensen over je heen besluiten nemen? Als mensen over je heen praten en niet met je praten? Denken dat een diagnose meer bepalend is dan wie jij zelf daadwerkelijk bent?
Denk je dat het niet zo erg is zoals ik het opschrijf? Nou, ik kan je vertellen dat het nog erger is dan dit… Vind jij het vreemd dat Koen ons op een gegeven moment liet weten niet meer te willen communiceren? Ze luisteren toch niet naar me… Welkom in de wereld van Koen.
Nee, laat ik helder zijn, Koen is niet zielig, maar Koen zijn verhaal staat niet op zichzelf. Er zijn naast hem nog veel meer jongeren die hetzelfde meemaken in meer of mindere mate. Koen heeft zich altijd graag hard willen maken voor mensen die anders zijn. Hij wil(de) graag het verschil maken, maar op dit moment hebben de negatieve ervaringen nog de overhand. Zijn tijd komt nog wel!
Is dit dan een negatieve blog? Nee zeker niet, want ik wil voor Koen en al die andere jongeren hoop putten uit de mensen die we ontmoeten die WEL een stapje verder willen gaan. Die wel hun best willen doen om te begrijpen wat jij nodig hebt. Die tegen de stroom in willen en durven zwemmen. Die buiten kaders, hokjes en diagnoses willen en durven kijken. Die willen en kunnen wachten tot je wel in beweging kunt komen. Die al hun creativiteit in willen zetten om wel tot die cola te komen en je niet afschepen met een ranja…
Die lijst met mensen is gelukkig best lang en begint natuurlijk als eerste met Koen zijn vader en moeder die zagen dat hij veel meer in zijn mars had dan hij kon laten zien. De school in Westerhaar waar Koen welkom was, zichzelf mocht zijn en deel mocht nemen aan alle onderdelen van het kind zijn op school. Denk aan de judo groep waar Koen deel van uitmaakte. Hij mocht er gewoon zijn evenals op de jeugdclub van de kerk, de kickboksgroep en niet te vergeten zijn klasgenoten. Wat waren ze betrokken: hielpen Koen waar hij hulp nodig had, gaven ruimte waar dit nodig was, durfden kritische vragen te stellen. Hulde aan Koen zijn mentor op het gymnasium die het wel met Koen zag zitten. De logopedist, de oefentherapeut, de onderwijsconsulent. En wat dacht je van de schaduw begeleiders die met Koen naar school gingen en/of die hem thuis ondersteunden met het maken van zijn huiswerk. En de lijst kan nog wel langer wat betekent dat er hoop is, dat er mensen zijn die verder willen en durven kijken.
Ina Spijkerman
